2
2
1
1
3
3
4
4

PRZEDSTAWIAMY FAKTY

Trudności w wypowiadaniu się, określane mianem jąkania, dotyczą jednej osoby na sto.

 Jąka się około 5% dzieci. U większości z nich trudności w mówieniu ustępują samoistnie.

Płeć ma znaczenie – na czterech jąkających się mężczyzn przypada jedna kobieta.

 Nie ma ani leku na jąkanie, ani też jednej, skutecznej dla wszystkich metody terapii.

Jąkanie ma podłoże genetyczne i neurofizjologiczne, ale istotne są także czynniki lingwistyczne, psychologiczne i środowiskowe.

OBALAMY MITY

Jąkanie ma podłoże genetyczne i neurofizjologiczne. Rodzice nie są winni wystąpieniu jąkania w mowie dziecka.

Jąkanie nasila się, gdy jesteśmy zdenerwowani, ale stres nie jest jego bezpośrednią przyczyną. Bardzo rzadko zdarza się, by wydarzenie traumatyczne spowodowało jąkanie.

Już trzyletnie dzieci zauważają swoje trudności w mówieniu. Rozmawiając o nich językiem dostosowanym do możliwości dziecka, ułatwimy mu radzenie sobie z problemem oraz zwiększymy szanse na ustąpienie niepłynności w mowie.

Badania naukowe dowodzą braku zależności jąkania od inteligencji człowieka (np. Charles Darwin, Isaac Newton).

W populacji osób z jąkaniem jest tyle samo osób zdrowych psychicznie, co w populacji osób niejąkających się. W stresie osobom z jąkaniem dużo trudniej jest mówić płynnie, podobnie jak wszystkim innym ludziom, a lęk i zmniejszona pewność siebie (jeśli wystąpią) mogą być konsekwencją utrwalonego jąkania.

Osoby z jąkaniem potrafią mówić prawidłowo, lecz ich mowa jest podatna na zakłócenia. Kłopoty oddechowe mogą powstać natomiast w wyniku jąkania.

Badania wykazały, że nie wszystkie osoby z jąkaniem uznają to za pomocne. Najlepiej zapytać rozmówcę.

Badania wykazały, że osoby z jąkaniem nie uznają tych porad za pomocne. Czasem z powodu wprowadzania ich w życie pojawiają się np. kłopoty oddechowe.